ජීවිතය කවියක් ය. නැත. ජීවිතය ගඟක් වැනිය. එය වැනුම කවියෙන් ය. මගේ ජීවන ගංගාවේ හැරවුම් ලක්ෂයක් මීට දින කිහිපයකට පෙර පසු කළෙමි. නමින් විවාහය ය. එකී අවස්ථාවත්, සොඳුරියගේ ආගමනයත්, මම බලාපොරොත්තුවෙන් සිටියෙමි. නිකන්ම නොවේ. කවියෙනි.
හිස් සයනය පුරවන්නට
වමත වෙදැඟිල තනි මකන්නට
මා උරහිස හිස රුවන්නට
දිවියේ අනෙකඩ පුරවන්නට
ඈ එනවා… ඈ එනවා…
ගෙදර එනතෙක් මග බලන්නට
දෙනයන තුළින් හද දකින්නට
සුපුරුදු පුසුඹ නැහැ පිනන්නට
ලමැද උණුසුම ලබාදෙන්නට
ඈ එනවා… ඈ එනවා…
මිහිරි වදනින් ආල කියනට
දෙතොල රසයෙන් පිනවන්නට
සුමුදු පහස විඳගන්නට
ගින්දර යායේ පවස නිවනට
ඈ එනවා… ඈ එනවා…
මංගල දිනය යෙදුණේ වෙසක් පෝ දිනට දින දෙකකට පෙරාතුවය. එනිසා විවාහයට පෙර දින තවත් කවියක් ලියැවුණේ මෙලෙසිනි.
වෙසක් සඳත් මෝදු වේවි
ආදරයෙන් අපි වෙළේවි
ආදරයත් මෝදු වේවි
වෙසක් සඳෙන් අප වෙළාවි
මධුසමය අතරතුරේ ද කවියක් ලීවෙමි. මේ කවිය ද, අනිත් කවි ද, බිරිඳට පෙන්නුවෙමි. ප්‍රතිචාරය ඉතා යහපත් විය. ඒ, සෑම වදනෙහිම ගැබ් වූ කවි රසය හා සත්‍ය රසය නිසා යැයි මම දනිමි :-)
සකිසඳ ලෙසිනෙ ඔබ මා හමුවේ
එසඳ මෙසඳ අප එකසේ ආවේ
පැණි සඳ දිනයයි පුර සඳ දිනයේ
මා පුර සඳ නුඹෙ එළියයි දුටුවේ
