Header Title


උදනිඳුගේ සිතුවිලි

2012/10/09

ක්‍රිකට් ලංකාවේ ජාතික ක්‍රීඩාව විය යුත්තේ ඇයි?

ශ්‍රී ලංකා ක්‍රිකට් කණ්ඩායම ලොව විස්සයි-20 අනුශූරයන් බවට පත්විය. තවත් විදියකින් කිවහොත් (තවත් වරක්) අවසාන තරඟය පැරදුණහ. එහෙත් පසුගිය පස් වසර තුළ ක්‍රිකට් ලෝක ශූරතා තරඟාවලි හතරක අවසන් තරඟ සඳහා සුදුසුකම් ලැබීමට දක්ෂ වූහ.

ක්‍රිකට් ලංකාවේ නිල නොවන ජාතික ක්‍රීඩාවයි. නිල ජාතික ක්‍රීඩාව වොලිබෝල් ය. ජාතික ක්‍රීඩාව හුදෙක් නමට පමණක් නොවිය යුතුය. ජාතික පුෂ්පය, ජාතික පක්ෂියා, ආදී ලෙසින් ජාතික ක්‍රීඩාව සැබැවින්ම 'ජාතික' ක්‍රීඩාවක් විය යුතුය. එකම මොහොතකදී ජාති, කුල, ආගම්, දේශපාලන භේදවලින් තොරව මේ රටේ බහුතර ජනයා ඒකාත්මික කළ හැකි ක්‍රීඩාවක් වේ නම් එය ක්‍රිකට් පමණි.

වොලිබෝල් ඉතා හොඳ ක්‍රීඩාවක් වුවද, ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාව මෙරට තුළ ඇතිකරන බලපෑම එයට කිසිසේත් කළ නොහැකිය. 1996 න් පසුව ලංකාව ලෝකයට ගෙන ගියේ ද ක්‍රිකට් ය. බොහෝ පිටරැටියන් ලක් කොදෙව්ව ලෝක සිතියමේ සොයන්නට පටන් ගත්තේ ද ඉන්පසුවය. දැනට ජාතික ක්‍රීඩාව ලෙස වොලිබෝල් නම් කිරීමේ පදනම මට නම් නොතේරේ. ක්‍රිකට් සේම වොලිබෝල් ද වෙන රටක උපන් ක්‍රීඩාවකි. වොලිබෝල් ක්‍රීඩාව ලොවට දායාද කළේ ඇමෙරිකානු ජාතික විලියම් මෝර්ගන් මහතායි. ජාතික ක්‍රීඩාව දේශීය ක්‍රීඩාවක් විය යුතු නම් මම එයට ද එකඟ වෙමි. එවිට එල්ලේ වැනි ක්‍රීඩාවක් තෝරාගත හැකිය. නමුත් ජාතික ක්‍රීඩාව වීම සඳහා වොලිබෝල් වලට වඩා ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාව සියලු සුදුසුකම් සපුරා ඇත. මීට දශක කිහිපයකට පෙර ඉහළ පැලැන්තියට සීමා වුවද, අද එය සියලු ලාංකිකයන්ගේ ක්‍රීඩාවකි. යාචකයාගේ පටන් රටේ ධනවත්ම පුද්ගලයා දක්වා එකසේ විඳින ක්‍රීඩාවකි. පෙර සඳහන් කළ පරිදි ක්‍රිකට් ජාතියේ ක්‍රීඩාව වී හමාරය. එය ජාතික ක්‍රීඩාව කරවීම නිසි දේට නිසි තැන දීමක් වනු ඇත.